Dialog między Unią Europejską (UE) i Stowarzyszeniem Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) rozpoczął się oficjalnie podczas X posiedzenia ministrów spraw zagranicznych stowarzyszenia w 1977 roku. Ponad 40 lat wzajemnych relacji obu międzynarodowych organizacji skłania do podsumowań.
Do końca bieżącego roku, zgodnie z informacją podaną 3 lutego przez Voice of Vietnam, umowa o wolnym handlu między UE a ASEAN powinna zostać ratyfikowana. Opinię należy uznać za bardzo optymistyczną, szczególnie, że sama UE milczy w sprawie postępów i perspektywy jej zawarcia. Europejska Służba Działań Zewnętrznych znacznie chętniej chwali się dwustronnymi umowami zawartymi z Singapurem (2013), Wietnamem (2015) oraz faktem prowadzenia negocjacji z innymi członkami ASEAN-u. Biorąc pod uwagę milczenie źródeł oficjalnych oraz prasy, należy przychylić się do tezy, że zamiast umowy międzyregionalnej uwaga UE skupiać się będzie na rozwijaniu współpracy bilateralnej między Unią, a poszczególnymi krajami swojego azjatyckiego partnera.
Wnioski, które nasuwają się w odniesieniu do prawdopodobnej przyszłości relacji między UE a ASEAN-em, można zawrzeć w trzech możliwych scenariuszach. Najbardziej prawdopodobnym rozwojem wydarzeń jest de facto zastąpienie umowy międzyregionalnej zestawem wspomnianych umów bilateralnych. Jest to korzystne dla UE ze względu na jej przewagę negocjacyjną względem znacznie mniejszych rynków i gospodarek poszczególnych państw członkowskich ASEAN-u. Strategię oddziaływania UE poprzez narzucanie własnych zasad, standardów i sformalizowanego kształtu stosunków handlowych i politycznych nazywa się potocznie strategią „Unii – potęgi rynkowej” (market power Europe).
Więcej na stronie www.asean.pl